De Tweede Zondag van de Gezegende maand Paope

Op deze zondag vertellen de lezingen hoe rijk de genade van de Heer, de verlosser is!

De psalmen vertellen hoe de genade de volkeren beschermt: “Laat de volkeren u prijzen” (Vesper Psalmen) – “Ik zal u zegenen zolang ik leef” (ochtend psalm) – aldus, omvat het de aarde; zelfs de hele schepping: “De hele wereld zal u aanbidden” (Dat van de liturgie). 

Ter aanvulling: De psalmen leggen ons uit hoe de rijkdom van de genade ons toekomt: Het komt door Hem te prijzen en Hem getuigenis te geven:

“Laat al de volkeren u prijzen” (Vesperpsalmen)

Dergelijke rijkdom komt ook door zang, prijzen en dankzegging:

Ik zal u derhalve zegenen zolang ik leef” (Ochtend Psalmen).

Alle mensen geven hem glorie, aanbidden Zijn heilige naam: “Laat de stem van Zijn lof gehoord worden. Heel de wereld zal U aanbidden” (Psalm van de liturgie). 

De Vesper Evangelie laten continue zien wat de essentie is van de genade, en deze die ermee vervuld zijn: 

“Dan zijn de zonen vrij, opdat wij hen niet beledigen…”

Dat de mens zich niet alleen zou bekommeren om zijn eigen rechten, maar ook zou streven naar de redding van anderen, door alles te vermijden wat hun redding zou kunnen belemmeren.

De lezingen onthullen de bron van de genade van het Nieuwe Testament: het vleesgeworden Woord (Paulinische brief), de kenmerken van hen die ermee vervuld zijn (Katholikon), en de rijkdom die aan alle naties en volkeren wordt gegeven (Praxis).

De Paulinische brieven leggen uit wat de rijkdom van de genade van het Nieuwe Testament is:

“‘Want God, die gezegd heeft: ‘Laat er licht in de duisternis zijn,’ heeft in de duisternis van onze harten geschenen en ons doen inzien dat zijn heerlijke glans van Jezus Christus afstraalt. Maar deze kostbare schat hebben wij in kwetsbaar aardewerk.” Want Christus, aan wie alle glorie toekomt, is onze schat, verborgen in de velden van onze harten; zoals de heilige Paulus laat zien waar de bronnen van genade vandaan komen: uit het dagelijks afsterven van de begeerten van het lichaam met zijn boze verlangens.

“Omdat wij dagelijks ons leven voor Jezus inzetten, ervaren wij in ons lichaam het sterven van Jezus en zo komt ook het leven van Jezus in ons tot uiting. Ja, ons leven loopt steeds gevaar, omdat wij de Here dienen. Maar dan blijkt ook telkens weer hoe sterk het leven van Jezus in ons sterfelijk lichaam zichtbaar wordt.” Bovendien wordt het sterkste bewijs van de rijkdom van de genade die in ons gedragen wordt geopenbaard wanneer we weten dat alles wat wij hebben bijdraagt aan de opbouw van anderen, zodat zij steeds meer God mogen danken, Hem die als enige alle glorie toekomt:

“Want dit is allemaal ter wille van u. Hoe meer mensen voor Christus gewonnen worden, hoe meer mensen God voor zijn grote genade zullen danken en prijzen.”

Toch laat het Katholikon zien welk karakter en welke natuur degenen mogen hebben die vervuld zijn met die genade; zij die het goede doen, met wijsheid vol zachtmoedigheid, reinheid, barmhartigheid en overvloedige vruchtbaarheid: 

“‘Maar de wijsheid die van boven is, is ten eerste rein, vervolgens vreedzaam, welwillend, voor rede vatbaar, vol barmhartigheid en goede vruchten, onpartijdig en ongeveinsd.”; Ook de vredestichters en de nederigen van hart: 

“‘En de vrucht van de gerechtigheid wordt in vrede gezaaid voor hen die vrede stichten…. ‘Maar God geeft genade aan de nederigen’” Belangrijker zijn degenen die zich verzetten tegen de begeerten van het lichaam en de liefde voor de wereld:

“Overspelige mannen en vrouwen, weet u dan niet dat de vriendschap met de wereld vijandschap tegen God is? Wie dan nu een vriend van de wereld wil zijn, wordt als vijand van God aangemerkt.”

Dan komt de Praxis om het werk van de bediening en de kerk, en haar predikers en dienaren, te laten zien – door genade: 

“En daarvandaan voeren zij naar Antiochië, waar zij aan de genade van God opgedragen waren voor het werk dat zij volbracht hadden.”

Zo onthult het ook de rijkdom van de genade voor alle naties en volkeren:

‘Nadat zij dan door de gemeente uitgeleide gedaan waren, reisden zij door Fenicië en Samaria en vertelden over de bekering van de heidenen, en zij bezorgden al de broeders grote blijdschap.’

Aan het einde komt het Evangelie van de Liturgie met het meest opvallende wonder van de rijkdom van de genade, bekronend de vermoeidheid en duisternis van de hele nacht… dat wanneer we niets hadden om te oogsten, wanneer onze menselijke ervaring niets kon doen om ons te redden, het Evangelie komt om te verkondigen dat wanneer we Zijn stem en woord horen, Hij naar onze boot zal komen; wanneer we door de eenvoud van het geloof Zijn geboden en voorschriften aannemen – en de diepte ingaan – zullen onze netten van ons leven vervuld worden met Zijn genade. Zo zullen we de levensboten en schepen van anderen overladen met de goedheid van Zijn genade. Wanneer Hij ons roept om alles te verlaten, moeten we alles wat we bezitten aan Hem overgeven:

“Hij ging aan boord van een van die schepen, dat van Simon was…. Toen Hij ophield met spreken, zei Hij tegen Simon: Vaar naar het diepe gedeelte en werp uw netten uit om te vangen…. Meester, wij hebben heel de nacht gewerkt en niets gevangen, maar op Uw woord zal ik het net uitwerpen. En nadat zij dat gedaan hadden, vingen zij een grote hoeveelheid vissen… En nadat zij de schepen aan land gebracht hadden, lieten zij alles achter en volgden Hem.”